Dior 2.55

Dior campaign fall 2011/2012.

Ik heb me goed georiënteerd op de nieuwe campagnes voor dit najaar. De campagne die het meest mijn aandacht trok was die van Dior. Ik ben geen groot Dior-fan, maar dat model, die tas, dat jasje... Dat leek toch vrij veel op dat merk waar ik wél fan van ben: Chanel!

In eerste instantie deed het model me denken aan Lily Allen, die vorige winter de hoofdrol speelde in de campagnes voor de 'wintertassen' van Chanel. Na even googelen bleek het Marion Cotillard te zijn, de Franse actrice die onder meer speelde in Inception, Nine en Big Fish. 

Het tweed-jasje lijkt me duidelijk: dat is hét kenmerkende Chanel-item. Evenals het 2.55 tasje natuurlijk. Het tasje met de kenmerkende vorm, stiksels, hengsel, en dat in de populairste zwart.

Ik schreef een tijdje geleden een artikel over het namaken van designertassen. Hierin ging ik echter vooral in op de fakebags die je voor een fractie van de prijs koopt bij massaketens of in China. Waren deze tassen echt concurrenten van de echte Chanel 2.55? Ik vond van niet. In ons geval gaat het nu daarentegen om tassen van eenzelfde niveau. Mensen die meer dan duizend euro voor een tas willen neerleggen kopen geen replica op de markt, maar zijn wel gevoelig voor een soortgelijke tas van Dior. Daarom zijn Chanel en Dior concurrenten, en al helemaal nu wat dit tasje betreft. (Overigens heeft Marc Jacobs ook een 2.55-ish tasje in zijn collectie gehad).

Of Chanel iets kan beginnen tegen de tas van Dior, kan worden beoordeeld aan de hand van de criteria voor auteursrecht, merkenrecht,  modellenrecht en/of slaafse nabootsing.

Opmerkelijk vind ik het verder dat Dior-campagnes doorgaans wat kleurrijker zijn (dan Chanel), en nu is gekozen voor overwegend zwart/wit, wederom een handelsmerk van Chanel.

Tot slot moet ik ook opkomen voor Yves Saint Laurent: De semi-zijshot in een auto zagen we eerder bij de reclame van Parisienne, een YSL-luchtje waar Kate Moss de show stal.

Wat geheel betreft - de reclame an sich - kan tevens een beroep worden gedaan op slaafse nabootsing, maar wellicht heeft een beroep op misleidende reclame meer kans van slagen. Door de marketing van het product wordt immers verwarring geschapen ten aanzien van het product, het handelsmerk of andere onderscheidende kenmerken van het product. Of de rechter dit daadwerkelijk als misleidend zal zien is nog maar de vraag. Wellicht schept de campagne van Dior alleen verwarring bij modemeisjes. Alhoewel die natuurlijk dé potentiële klanten van grote modehuizen vormen waarop de reclame gericht is...