I don't know what you heard about me, but I'm the motherfucking P.I.M.P.!

Afbeelding: parool.nl

Pieter Lakeman strijdt sinds 1976 met de Stichting Onderzoek Bedrijfs Informatie tegen onregelmatigheden in de bedrijfsvoering bij grote bedrijven en accoutnants. Marja Bontekoe is een voormalig werknemer van de stichting en heeft een boek geschreven waarin zij Lakeman een bedrieger noemt en stelt dat Lakeman van alle civiele zaken voor zijn clienten nog geen 10% heeft gewonnen. Begin 2010 is dit boek uitgegeven door uitgeverij Prometheus.

Na een kort geding dat door Lakeman tegen Bontekoe is aangespannen blijkt dat bovengenoemde uitingen van Bontkoe in haar boek niet juist zijn. De geloofwaardigheid, integriteit en repuatie, en daarmee de eer en goede naam van Lakeman zijn op onrechtmatige wijze aangetast. Hierop dagvaardt Lakeman Prometheus. Lakeman stelt dat Prometheus met de publicatie van het boek onrechtmatig heeft gehandeld en aansprakelijk is voor de geleden schade. Kan een uitgeverij aansprakelijk zijn voor de onrechtmatige inhoud van een door de uitgeverij uitgegeven boek?

Bij uitgeverijen van dagbladen of tijdschriften worden publicaties geschreven door journalisten of redacteuren die werkzaam zijn bij of verbonden zijn aan een redactie die onderdeel is van de uitgever. Onder die omstandigheden gelden de uitingen van die redacteuren en journalisten in dagbladen of tijdschriften dan ook als uitingen van de uitgeverij zelf. Onrechtmatigheid van die uitingen is daarom aan de uitgeverij toe te kennen. Hoewel Prometheus geen uitgeverij is van dagbladen of tijdschriften, heeft de rechtbank wel geoordeeld dat Prometheus onvoldoende kritische en zorgvuldig is geweest en daardoor onrechtmatig heeft gehandeld jegens Lakeman door het boek van Bontekoe te publiceren.

Zou Manou dan ook Van Gennep, uitgeverij van Maris Mosterd's Echte mannen eten geen kaas, aansprakelijk kunnen stellen uit onrechtmatige daad? Hiervoor moet wel vast staan dat de uitingen in het boek van Maria Mosterd onrechtmatig zijn. Nu het Openbaar Ministerie Manou's aangifte van laster en smaad tegen Maria Mosterd heeft afgewezen lijkt men van onrechtmatigheid niet te kunnen spreken. In Echte mannen eten geen kaas zijn gefingeerde namen gebruikt, waardoor 'Manou'  niet kan hard maken dat hij de Manou is die in het boek van allerlei dingen wordt beschuldigd.

Prometheus zal wel balen dat de naam van Lakeman in het boek van Bontekoe niet was vervalst. Al is geroddel een stuk minder interessant als het geanonimiseerd gebeurt.

LinkeBoel

blogs.broughturner.com

De uitspraak van de voorzieningenrechter Arnhem van 8 maart 2011 is een uitspraak waarvan er waarschijnlijk nog velen in zijn soort zullen volgen. Na het beeindigen van de arbeidsovereenkomst hebben ex-werkgever en ex-werknemer een vaststellingsovereenkomst gesloten. Hierin is een relatiebeding opgenomen. In dit relatiebeding stond dat de ex-werknemer niet zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de ex-werkgever als particulier, als zelfstandig ondernemer, als werknemer in dienst van derden of in welke hoedanigheid dan ook, direct of indirect, rechtstreeks of zijdelings contact te hebben of te onderhouden, één en ander in de ruimste zin des woords met een aantal in de vaststellingsovereenkomst genoemde relaties van de ex-werkgever. Bij overtreding van het beding zal de ex-werknemer aan de ex-werkgever een boete verschuldigd zijn.

Vervolgens is de ex-werknemer op LinkedIn 'vrienden'  geworden met een van de in de vaststellingsovereenkomst genoemde relaties. De ex-werkgever kreeg hier lucht van en heeft dan ook een beroep gedaan op het relatiebeding. Overtreed je een relatiebeding door op LinkedIn vrienden te worden met een in het beding genoemde relatie? De rechter oordeelde van yes. Wie wie uitnodigde doet daar niet aan af.

Zou het relatiebeding ook zijn geschonden als het geen LinkedIn maar Twitter was geweest? Deze twee vormen van sociale media verschillen in het feit dat er bij LinkedIn sprake is van een gelijkwaardige relatie, terwijl je op Twitter volgt of gevolgd wordt (of beide). Indien de genoemde relatie de ex-werknemer gaat volgen, kan de ex-werknemer hier niets aan doen. Bij LinkedIn daarentegen dient de ex-werknemer de uitnodiging van een relatie te accepteren alvorens zij enig contact kunnen hebben.

Maar ook als de ex-werknemer degene was die een genoemde relatie is gaan volgen, hoeft dat geen overtreding van het relatiebeding met zich mee te brengen. 'Volgen' is iets anders dan 'vrienden zijn'. Bovendien is LinkedIn zakelijk en Twitter niet (per se), waardoor LinkedIn natuurlijk gevoeliger ligt op concurrentie-gebied.

What about Facebook? Ongetwijfeld valt daar de lijn van de LinkedIn-uitspraak wel door te trekken. Hoewel Facebook niet zakelijk is, komt 'vrienden zijn' op Facebook wel van twee kanten, waardoor je een relatiebeding willens en wetens overtreedt door een vriendschapsverzoek te accepteren (of erger: zelf te doen).

Met het uitbreiden van de werking van relatiebedingen naar social media, lijkt het sociale recht juist steeds minder sociaal te worden. Bezint eer ge aan een relatiebeding begint!

Verwijt-neutraliteit

ad.nl

De VVD verwijt de PvdA dat de prijzen van mobiel internet zijn gestegen, aldus de kop van dit artikel op NU.nl gisteren. PvdA zou immers het vastleggen van netwerkneutraliteit in de wet er door heen hebben gedrukt. Netwerkneutraliteit houdt kort gezegd in dat providers niet mogen kijken van welke diensten gebruikers gebruik maken. Dit zou namelijk zien op de inhoud van communicatie, wat verboden is. Nu het gebruik van internetdiensten als Skype en Whatsapp stijgt, wordt er minder gebeld en 'normaal' gesms't en dalen dus de telefoonrekeningen. Gebruikers hebben veelal een abonnement met onbeperkt internet en betalen voor deze diensten alleen een vaste prijs. Omdat providers geld willen blijven verdienen hebben zij nu de prijzen voor mobiel internet verhoogd. Dit zagen we aankomen...

De uitspraak van VVD snijdt echter geen hout. Weliswaar zijn de prijzen van mobiel internet gestegen doordat de wet netwerkneutraliteit voorschrijft, maar als dat niet was gedaan hadden de gebruikers uiteindelijk alsnog de kosten moeten dragen. Was er geen netwerkneutraliteit, dan zouden providers aparte tarieven kunnen instellen voor het gebruik van Skype en Whatsapp, wat eveneens hogere telefoonrekeningen met zich mee zou brengen. Netwerkneutraliteit of niet, de providers zullen vechten voor het behoud van hun omzet.

Dior 2.55

Dior campaign fall 2011/2012.

Ik heb me goed georiënteerd op de nieuwe campagnes voor dit najaar. De campagne die het meest mijn aandacht trok was die van Dior. Ik ben geen groot Dior-fan, maar dat model, die tas, dat jasje... Dat leek toch vrij veel op dat merk waar ik wél fan van ben: Chanel!

In eerste instantie deed het model me denken aan Lily Allen, die vorige winter de hoofdrol speelde in de campagnes voor de 'wintertassen' van Chanel. Na even googelen bleek het Marion Cotillard te zijn, de Franse actrice die onder meer speelde in Inception, Nine en Big Fish. 

Het tweed-jasje lijkt me duidelijk: dat is hét kenmerkende Chanel-item. Evenals het 2.55 tasje natuurlijk. Het tasje met de kenmerkende vorm, stiksels, hengsel, en dat in de populairste zwart.

Ik schreef een tijdje geleden een artikel over het namaken van designertassen. Hierin ging ik echter vooral in op de fakebags die je voor een fractie van de prijs koopt bij massaketens of in China. Waren deze tassen echt concurrenten van de echte Chanel 2.55? Ik vond van niet. In ons geval gaat het nu daarentegen om tassen van eenzelfde niveau. Mensen die meer dan duizend euro voor een tas willen neerleggen kopen geen replica op de markt, maar zijn wel gevoelig voor een soortgelijke tas van Dior. Daarom zijn Chanel en Dior concurrenten, en al helemaal nu wat dit tasje betreft. (Overigens heeft Marc Jacobs ook een 2.55-ish tasje in zijn collectie gehad).

Of Chanel iets kan beginnen tegen de tas van Dior, kan worden beoordeeld aan de hand van de criteria voor auteursrecht, merkenrecht,  modellenrecht en/of slaafse nabootsing.

Opmerkelijk vind ik het verder dat Dior-campagnes doorgaans wat kleurrijker zijn (dan Chanel), en nu is gekozen voor overwegend zwart/wit, wederom een handelsmerk van Chanel.

Tot slot moet ik ook opkomen voor Yves Saint Laurent: De semi-zijshot in een auto zagen we eerder bij de reclame van Parisienne, een YSL-luchtje waar Kate Moss de show stal.

Wat geheel betreft - de reclame an sich - kan tevens een beroep worden gedaan op slaafse nabootsing, maar wellicht heeft een beroep op misleidende reclame meer kans van slagen. Door de marketing van het product wordt immers verwarring geschapen ten aanzien van het product, het handelsmerk of andere onderscheidende kenmerken van het product. Of de rechter dit daadwerkelijk als misleidend zal zien is nog maar de vraag. Wellicht schept de campagne van Dior alleen verwarring bij modemeisjes. Alhoewel die natuurlijk dé potentiële klanten van grote modehuizen vormen waarop de reclame gericht is...